متهم اصلی (17)

بت نفس 

وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ مَا رَحِمَ رَبِّیَ  (یوسف53)

و من نفس خود را تبرئه نمى‏کنم چرا که نفس قطعا به بدى امر مى‏کند مگر کسى را که خدا رحم کند . 

ما در دعواها خود را بر حق می دانیم و لذا ما را می برند پیش قاضی تا حکم کند. اما خوشا به حال کسی که مانند یوسف می گوید من خود را تبرئه نمی کنم و به گناه خود اعتراف می کند.  

آنچه بدی است مال ماست و آنچه خوبی است هدیه است و وای به حال ما که مدعی شویم زیبا هستیم پولداریم و یا مومن هستیم و یا ....... مگر اینکه بدانیم هدیه است و مهم تر این که امانت و به آن خیانت نکنیم یعنی دزدی نکنیم. 

مارکسیست ها می گویند  مالکیت دزدی است و احساس مالکیت نه تنها دزدی است بلکه درد و عذاب آور است.  

وقتی احساس آزادی می کنیم و مالک هیچ چیز نیستیم اوج شادی را تجربه می کنیم. پولدار طماع نمی تواند شاد باشد . 

لذا می گویند بالاترین جوهر و ثروت ، احساس فقر است احساس اینکه هیچ چیز نداریم حتی بدن و ... 

و احساس مالکیت مرض و بیماری است و درمان آن و شفای آن در فقر است .   

__________________________________ 

خدایا به ما همه چیز بده اما ما را معتاد آن نکن  زیرا اعتیاد عذاب است. می دانم که اثرات هر چیز به مرور کم می شود و در نهایت اثرات آن معکوس می شود. عادت کنیم به هیچ چیز عادت نکنیم . 

اما من ضعیف معتاد ام و از قدرت برتر می خواهم مرا نجات دهد.