تقوا (تقوی و آزادی )
مطهری مرتضی
لازمه خروج انسان از زندگی حیوانی به یک زندگی
انسانی اینست که از اصول معین و مشخصی پیروی کند. به تعبیری آنجا که هوی و هوسهای
آنی او را تحریک می کند که از حدود خود تجاوز کند، می بایست خود را «نگهداری»
نماید، نام این خودنگهداری که مستلزم ترک برخی از افعال و گفتار است تقوا می باشد.
نباید تصور کرد که تقوا از مختصات دینداری است از قبیل نماز و روزه، بلکه تقوا
لازمه انسانیت است. انسان اگر بخواهد از طرز زندگی حیوانی و جنگلی خارج شود ناچار
است که تقوا داشته باشد. چیزی که هست تقوای دینی یک علو و قداست و استحکام دیگری
دارد و در حقیقت پایه دین است که می توان تقوایی مستحکم و با مبنا به وجود آورد و
جز بر مبنای محکم ایمان به خدا نمی توان بنیانی مستحکم و اساسی و قابل اعتماد به
وجود آورد، قرآن می فرماید: «اَفَمَنْ اَسَّسَ بُنیانَهُ عَلی تَقوَی مِنَ اللهِ
وَ رِضْوانٍ خَیرٌ اَمْ مَنْ اَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلی شَفا جُرُفٍ هارٍ» آیا آنکس
که بنیان خویش را بر مبنای تقوای الهی و رضای او بنا کرده بهتر است یا آنکه بنیان
خویش را بر پرتگاهی سست مشرف بر آتش، قرار داده است.
با توجه به این مطلب خصوصا با درنظر گرفتن اینکه در زبان پیشوایان بزرگ دین، از
تقوا به حصار و حصن و امثال اینها تعبیر شده، ممکن است کسانی که با نام آزادی خو
گرفته اند و از هر چیزی که بوی محدودیت بدهد فرار می کنند چنین تصور کنند که تقوا
هم یکی از دشمنان آزادی و یک نوع زنجیر برای پای بشر است.
منبع : http://www.sid.ir/FA/VEWSSID/J_pdf/61613897501.pdf
