لباس گرسنگی و ترس(۲)

وَجَعَلْنَا مِن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لاَ یُبْصِرُونَ ﴿یس۹﴾  

 در پیش روی آنها سدی قرار دادیم، و در پشت سرشان سدی، و چشمان آنها را پوشانده‏ایم، لذا چیزی را نمی‏بینند! 

سد و مانع و پرده دنیوی نمی گذارد آن سوی سد و مانع و پرده را ببینیم اما سدهای درونی که در قلب و جان ما هستند بر عکس عمل می کنند و نمی گذارند جلوی پای خود را نگاه کنیم و خداوند دوردستها نیست بلکه او نزدیک است (فانی قریب)  این موانع و سدها چیستند؟ جوع و خوف  

به عبارت دیگر هوس و هوای نفس . انسان گرسنه و دارای اشتها و شهوت ، غذا را نمی بیند وگرنه گرسنه نمی شد غذای ما خدای ماست و خدا نزدیک است . (الجوع طعام الله) خداوند به ما گرسنگی می دهد تا او را بخوانیم و نه غذا را !!! 

خداوند همین نزدیکی است همین الان و همین جا اما هوس ما را از الان و از این جا دور می کند .  

اما سدهای پشت سر ما(و من خلفهم سدا) چیستند؟  

این سدها افسوس ها و ای کاش های ما و خاطرات گذشته هستند . 

انسان حقیقت بین همین الان با خداست و خدا را در گذشته جستجو نمی کند و ما فکر می کنیم گذشته از الان بهتر بوده و اغلب آرزوی زندگی در گذشته را داریم و از حال بد می گوییم . 

 انسان عاقل تلاش می کند به یاد خدا  و در نهایت با خدا  باشد و خداوند را نقدا ببیند و درک کند و با او سخن بگوید و خداوند هم جوابش را بدهد و سخن خدا را بشنود. 

اتَّقُوا مَا بَیْنَ أَیْدِیکُمْ وَمَا خَلْفَکُمْ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿یس45﴾

از آنچه در پیش رو و پشت‏سر دارید بترسید امید که مورد رحمت قرار گیرید

تقوا یعنی ترس از آرزوها و هوس ها و افسوس ها و ای کاش ها و ... 

تقوا یعنی ترس از پریشانی ها و پشیمانی ها  

تقوا یعنی ترس از دنیا 

زیرا انسان در دنیا مدام یا در گذشته است و یا در آینده و از خداوندی که در حال حضور دارد غافل است. مگر ذکر بگوید و قلبا با خدای حاضر و ناظر باشد.

چشم ما کور است و گوش ما کر و فقط فکر ما و خیال و وهم ما دائما در کار است تا ما نبینیم و نشنویم.   

چرا ما از حال می ترسیم؟؟ 

زیرا در زمان حال بودن یعنی مردن نفس و نفس ما تنها با آرزوها و خاطرات زنده است تنها در زمان موهوم گذشته و آینده نفس می کشد . 

 واقعیت یعنی حال و توسعه یعنی رسیدن به واقعیت موجود و رشد یعنی توسعه و یعنی بازگشت به خویشتن خویش یعنی خدایی که همین نزدیکی است. 

وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُؤْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ(بقره186) 

 و هنگامی که بندگان من از تو درباره من سؤ ال کنند بگو) من نزدیکم! دعای دعا کننده را به هنگامی که مرا می‏خواند پاسخ می‏گویم، پس آنها باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان بیاورند تا راه یابند (و به مقصد برسند). 

 در راه خدا مقصد کجاست؟ 

مقصد همان مبدا است و لذا تنها راه رسیدن به مقصد رسیدن به مبدا است و این فقط با توبه میسر است و باز گشت به خودمان و خداوند را در طبیعت جستجو کرد و نه در ماوراء آن !!! 

قرآن این را به ما می گوید و دائما مظاهر طبیعی در قرآن اولویت دارند و نام سوره های قرآن را ببینیم تا باور کنیم.