متهم اصلی (۱۶)

نفس غافل 

یه سخنرانی از محمد جعفر مصفا گوش می دادم و به نظر من یک نقص داشت و این که خدا فراموش شده بود . مثلا می گویند تفسیر داشتن نوعی تفکر زائد است واقعیت را باید بدون تفسیر ببینیم و تفسیر مال ذهن است و یک جهان ذهنی درست می کند و هویت فکری داشتن یک مصیبت است . 

اما به نظر من نفس خیلی هم مقدس است اگر خدایی بنگریم حتی نفس غافل !! 

ولی جهنم ما زمانی رخ می دهد که معتاد این نفسیم و نمی توانیم از آن جدا شویم. 

تفسیر جهان بد نیست حتی تفسیر جاهلانه هم خوب است اما وای به حال کسی که فقط تفسیر جاهلانه و غافلانه دارد و از داشتن یک تفسیر خدایی عاجز است. 

در تفسیر خدایی رویدادهای عالم ، ما به یک کشف و مکاشفه می رسیم گویی جهنم و بهشت همینجاست و همین الان ما یا در جهنم هستیم و یا در بهشت . 

مثلا یک کسی ما را اذیت می کند ما را عذاب می دهد در تفسیر دنیوی و غافلانه و جاهلانه ، از آن شخص متنفر می شویم و طبق قانون او را مجازات می کنیم و طبق عرف دنیا عمل می کنیم اما به موازات آن یک تفسیر خدایی داریم و در خلوت خود با این تفسیر زندگی می کنیم و در این تفسیر آن شخص ، مامور جهنم است و به دستور خدا ما را عذاب می دهد و یک مامور است و معذور و لذا به جای نفرت ، محبت جای آن را می گیرد زیرا مامور معصوم است و از این رو اولا تسلیم اراده ی خدا می شویم و دوما گناه خود را و مجازات آن را  می پذیریم و طلب استغفار می کنیم . خود استغفار و قبول گناه ، عذاب را شیرین می کند .درد عذاب به خاطر الفی است که در بین است و آن منیت و غفلت ماست و اگر برداشته شود تبدیل به عذب می شود و عذب هم یعنی شیرین . مانند کلمه ی مشکلات که اگر میم را برداریم شکلات می شود .