گناه مقدس

برخی اعمال از یک جنبه ثواب و از جنبه دیگر گناه هستند .مثلا خدوند دستور می دهد دعا کنیم و دعا از این جنبه ثواب است و از طرف دیگر از خدا غیر او را خواستن گمراهی پدید می آورد . لذا هم باید دعا کنیم و هم قبل و بعدش استغفار نماییم . برخی گناهان ائمه و پیامبران اینگونه است زیرا مامورند با مردم عادی زندگی کنند و هم رابطه ی با خدا را داشته باشند . یا صله ی رحم دستور خداست و از طرف دیگر با آشنایان و اقوام همنشین شدن انسان را از حقیقت دور می کند لذا هم باید در جمع بود و هم مرتب توبه کرد و خلوت نشین شد.

خدا خواهی

بسم الله الرحمن الرحیم

ایاک نعبد و ایاک نستعین

فقط خدا را خواستن و فقط  از خدا خواستن

شرک بسیار مخفی است و مهم شرک خفی است زیرا قلب ها را مواخذه می کند و نه قالب ها را !

ما نیاز دائمی به خدا داریم و چون خدا را فراموش می کنیم نیاز دائمی به غیر خدا پیدا می کنیم. نیاز به هوا و آب و غذا و همسر و ماشین و خانه و .........

اگر واقعا به یاد خدا باشیم و بالاتر اینکه با خدا باشیم توحید واقعی و قلبی در ما محقق می شود . هوا و آب و غذا وسیله هستند تا زندگی و کلمه حیات و نام خدا را به ما منتقل کنند و و جان ، دائما تازه تازه از طرف خدا به ما می رسد و ما بی خبریم حتی به روایتی جسم ما هم نو به نو می رسد و ما در تصور ثابت بودن جسم و خود هستیم.

همسران و ماشین و خانه و کار و ... وسیله هستند تا رایحه ی الهی و لذت معنوی و مادی را به ما منتقل کنند و ما را نشئه و مست و سرخوش سازند .

انسان موحد در تمام وسایل و مادیات گوناگون یک روح مشترک الهی می بیند و دیدن این روح مشترک به انسان جاودانگی و امنیت و آرامش ابدی می بخشد و فراموشی خواسته و یا ناخواسته ی خدا ما را به عذاب مبتلا می کند و باز با توبه و تضرع دوباره نورانی می شویم و این چرخه ی روز و شب الهی و توحید و شرک و شیرینی و تلخی و جهنم و جنت و .... دائما تکرار می شود.

الهی ما را تسلیم کن و به ما تلاشی مقدس عطا کن تا از طغیان به تسلیم برسیم و دائما توبه کنیم و تضرع نماییم و با قلبمان تو را صدا بزنیم و نیاز خود را با تمام وجود و با آخرین درجه ی تضرع اعلام کنیم که خدایا ما فقیریم و تو غنی و از تو بخواهیم خودت را که در همه چیز هستی و همه چیز را به خاطر تو بخواهیم.

هواپرست

به نام خدا  

و انه هو امات و احیا(و هم اوست که مى‏میراند و زنده مى‏گرداند)نجم 44

الان فکر می کنم مهمترین خوراکی ما هواست و حتی از آب و غذا هم مهمتر است. در مدیتیشن به نفس کشیدن و نحوه ی آن خیلی توجه شده است و ما از منظر دین خودمان بررسی می کنیم. 

اگر ما چند دقیقه نفس نکشیم می میریم و مشخص است که بخش مهمی از نیروی زندگی و حیات از طریق هوا به ما منتقل می شود و بخشی مهم هم از طریق قلب و بخشی هم از طریق آشامیدنی و خوراکی ها ......  

هواپرست 

کسی اگر فکر کند هوا به او زندگی می بخشد به نوعی مشرک است و از توحید دور شده است و یا شکم پرست فکر می کند غذا عامل حیات است و همینطور در بقیه موارد ..... 

در حقیقت خداوند به ما نیرو و انرژی و حیات می دهد و هوا یک حمال و حمل کننده ی این معجون حیات بخش است و همینطور غذا و ......  

لذا همه ی این حمال ها بعد از تحویل دادن ماده ی خدایی باید بدن را ترک کنند و گرنه موجب مرگ می شوند و لذا هر دمی بازدمی دارد و آبی که می خوریم بوسیله ی ادرار دفع می شود و غذایی که می خوریم بوسیله مدفوع دفع می شود . 

 انسان موحد کسی است که در کثرت ، وحدت ببیند و در وحدت هم کثرت را !! 

انسان خدابین هوا را نمی بیند بلکه در هوا خدا را می بیند . ما دائما به خدا نیاز داریم زیرا زندگی ما از بالا می آید و هر لحظه قطع شود ما مرده ایم .  

مدیتیشن اسلامی یعنی توجه به تنفس و مشاهده ی آن و مشاهده ی انتقال انرژی خدایی به انسان و عبور از ظاهر به باطن و خدا را دیدن. با بسم الله و الحمدلله نفس کشیدن و تنفس را تبدیل به عبادت کردن و این عبادت می تواند دائمی باشد زیرا دائما تنفس می کنیم و دائما خدا را می بینیم و از او طلب نیرو و زندگی پاک می کنیم.