مثبت اندیشی از منظر عرفانی(8)

10:55 AM

7-مثبت اندیشی عرفانی به ما می آموزد بیماری واقعیت ندارد سلامت درون مهم است اگر درون ما سالم باشد قطعا در بیرون هم سالم هستیم هر چند دیگران تصور نمایند که بیمار هستیم. فردی که احساس بیماری می کند حتی اگر علی الظاهر بیمار نباشد او بیمار است و بر عکس اگر شخصی احساس سلامتی، شادابی و شادی کند حتی اگر علی الظاهر بیمار باشد او سالم است.

احساس بیماری مهم است نه خود بیماری زیرا تمام بیماری ها خیالی هستند حال اگر شخص بیماری جسمی دارد ولی احساس سلامتی و نشاط می کند احتمالا بیماری های جسمی او زودتر بهبود می یابد و چه بسا گاها شفا هم یابد. ولی اگر شخص سالم و جاهلی از بیماری بترسد و وسواس گونه به بیماری های مختلف بیاندیشد یعنی بیماری ها را در درون حس کند احتمالا در دراز مدت علائم جسمی و حتی بیماری جسمی در او ظاهر می شود. تفکر بیمار گونه با خود بیماری می آورد. بسیاری از انسان ها بیماری های مزمن دارند و امید بهبودی کامل هم ندارند چگونه می توانند مشکل روحی خود را حل کنند؟ یک انسان مثبت اندیش اگر بیماری جسمی و جدی داشته بر اساس تفکر عرفانی، در میابد که بیماری او واقعی نیست چون میفهمد که در عین بیداری خواب می بیند و آنچه میبیند علامتها و عکس ها و صورت های موجودات واقعی است و یکی از علامتها  علامت اوست. چون از خواب خود غافل نیست تمام جهان صورتی و ذهنی را بخشی از وجود واقعی خود می شمارد و در میان آنها یکی صورت و نماد اوست. او محیط و مسلط و ما فوق جهان علامت ها و صورت ها و پندار ها است. او ناظر و شاهد بر جهان صورتی است او تماشا گر صحنه جهان است و نه بازی گر. همه صورت ها ماموران و سربازان و جنود الهی هستند(( و للله جنود السماوات والارض))48/4و7

گر به ظاهر آن پری پنهان بود           آدمی پنهانتر از پریان بود

مثنوی

8-در جهان واقعی و عینی، درد، ناراحتی، غم و بدبختی وجود ندارد. ناراحتی، غم، بلا  و بدبختی از ناحیه جهل به ما می رسد و اگر عاقل شویم غم، درد، پیری و بلا را احساس نمی کنیم. انسان های ظاهر بین و نادان خوشبختی و بدبختی را بر اساس علائم عینی و ظاهری می شناسند از این رو دچار اشتباه می شوند و گویا فکر می کنند پیامبران الهی در بلا و سختی و رنج بوده اند راه خدا راه مشکلات و ناراحتی و سختی است همه ما بیمار هستیم اما یک بیمار برای بهبودی درد آمپول و جراحی و بستری در بیمارستان را تحمل میکند و به تدریج درد او کم و سالم می شود اما بیمار دیگر از آمپول تیغ جراحی و بیمارستان فرار می کند و برای همیشه در حال درد و بیماریست. پیامبران و پیروان واقعی آنها خداوند را طبیب خود قرار داده اند و در طی زندگی قطعا روز به روز درد های درونی آنها کمتر می شده است هر چند علی الظاهر جاهلان آنها را پر درد می گویند. پیامبران در درون خود بسیار خوشحال بوده اند و مولانا هم از اولیاء الهی است و حال خود را اینگونه توصیف می کند:

تو مرا پر درد گو ای محتشم      پیش تو پر درد و پیش خود خوشم

وای گر برعکس بود این مطار       پیش تو گلزار و پیش خویش زار

مثنوی

فردی که احساس درونی لذت و خوشبختی نمی کند بد بخت و بیچاره است چه پولدار باشد و چه بی پول، چه بیمار باشد چه سالم، چه پیر باشد و چه جوان. اما اگر فردی در درون خود احساس لذت دائم می کند و حتی از غم های ظاهری هم شاد می شود او خوشبخت است چه فقیر باشد و چه غنی، چه در مسجد و چه در میخانه ، چه در کاخ و چه در خرابه ملاک خوشبختی درونی است نه بیرونی.

راه لذت از درون دان نز برون     ابلهی دان جستن قصر و حصون

آن یکی در کنج مسجد مست و شاد     وان دگر در باغ ترش و بی مراد

مثنوی